Henry Dillen
Uit: Herman Moscoviter, “Kermisman Henry Dillen geeft u vlot 25 gulden voor een mensenvlo,” Vrij Uit, 23-02-1974.
| Naam | Henry Dillen |
|---|---|
| Volledige naam | Henry Gerdus Jan Dillen |
| Geboortedatum | 1927 |
| Geboorteplaats | Leiden |
| Overlijdensdatum | 2005 |
| Overlijdensplaats | Den Bosch |
| Beroep | kermisexploitant |
| Discipline | Amusementsvorm |
| Trefwoorden | Kermis, vlooientheater, vlooiencircus, Henry Dillen, Henry, Dillen, Henri Dillen, Henri, kermis, vlooien, kermisexploitant, Dascha Dillen, Dascha |
Biografie
Henry, ook geschreven als Henri, Dillen (1927-2005) was een Nederlandse kermisexploitant. Zijn vader Jan Dillen was getrouwd met Agatha Henrica Carolina Vermeulen en via haar vader kwam Jan in het kermis vak terecht.[1] De familie exploiteerde onder andere een vlooientheater, dat op een gegeven moment door Henry Dillen is overgenomen en waarmee hij bekend is geworden. Zijn vlooientheater is het laatste vlooientheater in Nederland geweest.
Vlooientheater
Henry neemt midden jaren vijftig het vlooientheater over van zijn ouders.[2] In dit theater toonde hij verschillende trucs die hij na trainingen aan de vlooien had aangeleerd. De voorstellingen duurden een kwartier tot twintig minuten.
Dillen gebruikte ongeveer driehonderd vlooien per seizoen, die de voorstellingen speelden in ploegendienst. Er werd alleen gebruik gemaakt van vrouwelijke vlooien, aangezien deze groter en sterker zijn dan de mannetjes. Om de vlooien in leven te houden, voedde Dillen ze aan zijn linkerarm. Dit deed hij echter alleen in de zomer. Hij was namelijk niet bereid de vlooien met zich mee in bed te nemen (wat nodig was om ze de winterkou te laten overleven). Daarnaast waren de pootjes van de vlooien na een seizoen erg versleten. Na elk seizoen ging Dillen dus op zoek naar nieuwe vlooien. Het vinden van vlooien voor een nieuw seizoen werd echter steeds problematischer.[3]
Crisis en andere attracties
Dillen kon voor zijn kermisattractie alleen gebruikmaken van de mensenvlo, aangezien andere vlooien niet sterk genoeg waren.[4] De vlooien moesten bijvoorbeeld in staat zijn om voor een miniatuurwagen te worden gespannen.
Verklaringen voor het verdwijnen van de mensenvlo zijn de verandering in huizenbouw, de opkomst van het insecticide DDT en de veranderende hygiëne in Nederland.[5] Doordat bijvoorbeeld de huizen steeds vaker van steen werden gebouwd, terwijl de vlooien graag eitjes legden in de houten kieren van huizen, nam de vlooienpopulatie af. Dit zorgde ervoor dat Dillen voor vlooien een steeds hogere prijs moest betalen. Vlak na de Tweede Wereldoorlog waren de kosten van een vlo nog een kwartje, maar dit liep snel op tot meer dan een gulden per vlo. Uiteindelijk kwam de prijs per vlo te staan op 25 gulden, wat ervoor zorgde dat het vlooientheater van Henry Dillen in 1975 ophield te bestaan.[6] Hierna is Dillen andere attracties gaan exploiteren op de kermis.
Trivia
- In 1986 verscheen er een artikel waarin Dascha Dillen liet weten het familiebedrijf weer op te willen pakken. Ze plaatste een oproep waarin ze aanbood om 250 tot 300 gulden per vlo te betalen.[7]
Theater CV
Van deze persoon is geen enkele bijdrage aan een theater- of dansproductie geregistreerd op de TheaterEncyclopedieOm dit te verbeteren, vult u op de betreffende pagina('s) over theater- of dansproducties de bijdragen van deze persoon aan..
- ↑ Henk Werk, “Column Henk Werk: Vlooientheater,” Vakantie-villa, 2 juli 2016, geraadpleegd 18 oktober 2019, https://www.vakantie-villa.nu/Collumn-Henk-Werk/Vlooien-theater/.
- ↑ Vlg. Werk, “Column Henk Werk: Vlooientheater,” Vakantie-villa. Vlg. Annemarie de Wildt, “Hoe kom ik aan vlooien,” Ons Amsterdam, 03-03-2005, geraadpleegd 19 oktober 2019, https://onsamsterdam.nl/nummer-3-maart-2005?start=2.
- ↑ De Wildt, “Hoe kom ik aan vlooien,” Ons Amsterdam.
- ↑ Herman Moscoviter, “Kermisman Henry Dillen geeft u vlot 25 gulden voor een mensenvlo,” Vrij Uit, 23-02-1974, geraadpleegd 19 oktober 2019, https://krantenbankzeeland.nl/issue/stm/1974-02-23/edition/null/page/21?query=Zondag%209%20Sept&sort=relevance&page=2.
- ↑ De Wildt, “Hoe kom ik aan vlooien,” Ons Amsterdam.
- ↑ Bert van Velzen, “Twaalf rooie ruggen voor veertig vlooien,” De Stem, 17-04-1986, geraadpleegd 19 oktober 2019, https://krantenbankzeeland.nl/issue/stm/1986-03-17/edition/null/page/5.
- ↑ Van Velzen, “Twaalf rooie ruggen voor veertig vlooien,” De Stem.