Eric Schneider: Biografie - Persoonlijk leven
Eenlevenlangtheater Eric Schneider:
- Homepage Eenlevenlangtheater Eric Schneider
- Biografie
- Repertoire
- Audio
- Video
- Volgens Eric Schneider
- Volgens anderen
- Colofon
Persoonlijk leven
Na de repatriëring uit Indië in 1946 vestigde de familie Schneider zich eerst voor korte tijd in Rotterdam, thuisstad van het geslacht Schneider. Vrij snel daarna verhuisde het gezin naar Den Haag. Omdat Eric zijn lagere schooltijd in een interneringskamp had doorgebracht, las en schreef hij slecht. Een jaar lang kreeg hij thuis intensief les van zijn vader, die leraar was van beroep. De Haagse vrije school was de enige school die hem wilde aannemen met deze ongebruikelijke vooropleiding.
Al was vader Carel Schneider liefhebber van toneel, en zelfs regisseur van het schooltoneel op de Haagse school waar hij les gaf, zijn zoon moest eerst een vak leren voordat hij hem toestond naar de toneelschool te gaan. Eric bracht de kweekschool tot een goed einde, ging 24 maanden in dienst, en begon in 1956 op 22 jarige leeftijd aan zijn toneelopleiding aan de Toneelacademie Maastricht. Saillant detail (en voor sommige bezoekers van deze site allicht hoopgevend): Eric werd afgewezen voor de toneelacademie in Amsterdam. Zijn vader zal het niet betreurd hebben, hij was bang dat zijn zoon in die grote stad ten onder zou gaan.
Na de toneelschool trouwde Eric Schneider met vertaalster Josephine Soer. Zij werkten samen in Rotterdam en Amsterdam. Samen maakten zij o.a. de vertaling en bewerking van List en Liefde van Schiller bij het Publiekstheater (1977).
Met zijn tweede echtgenote Will van Kralingen (1951-2012), moeder van zijn twee zoons Olivier (’81) en Beau (’88), verhuisde Eric weer terug naar Den Haag. Hij waagde een overstap naar het onconventionele Appeltheater onder leiding van Erik Vos. Eric en Will speelden er samen in talloze producties waaronder Faust, onder regie van Hans Croiset waarin Will de rol van Gretchen speelde (1985). Will zegt hierover in een interview: "Ik heb wel eens op het punt gestaan het toneel te verlaten. Ik speelde Gretchen in Faust, het is alweer jaren geleden. Scholieren die dat stuk verplicht moesten komen zien, gooiden geld op mijn bed omdat ik zo arm was en ze hadden een lol... Ik werd steeds onzekerder, kwader ook. Eric kwam op als Faust om mij te bezoeken en ik liep hem tegemoet met het plan om het toneel af te gaan. Eric sloeg zijn arm om me heen. "Ik ga weg," zei ik, helemaal overstuur, "ik kan dit niet meer." "Blijf!" siste hij. "Ga door!" En toen ben ik doorgegaan. Ik weet niet of ik nu nog toneel had gespeeld als Eric dat niet had gezegd. Het had heel grote gevolgen kunnen hebben.' " (Bron: Opzij, 1 april 1998)
Eric Schneider en Will van Kralingen gingen in 1992 uit elkaar. Will zegt hierover in een interview: "Een scheiding is altijd een lijdensweg. Dat was het bij mij ook, zes jaar geleden. Het begon met een gevoel van ontvankelijkheid voor iets anders, daarna kwam er een raar soort onvrede, het gevoel dat je niet meer weet wat gelukkig zijn is... En toen beseften we dat we uit elkaar gegroeid waren, zonder dat we duidelijke signalen daarover aan elkaar hadden gegeven. Ik denk dat de communicatie vaak het grootste probleem is. Het is zo moeilijk om met een ander samen te leven." (Bron: Will van Kralingen in Opzij, 1 april 1998)
Eerder was Eric al gevraagd om bij een theatergezelschap in Duitsland te komen spelen. Toen had hij de boot afgehouden, het leek hem niet te combineren met zijn jonge gezin. Na de scheiding bekroop hem het gevoel dat alles drastisch anders moest. Het telefoonje van Schauspiel Bonn kwam als geroepen. Nog voordat hij er echt over na had gedacht, zei hij al 'ja'. Het was hard werken in Duitsland. Té hard wellicht, toen hij in zijn Duitse periode op een gegeven moment met drie rollen tegelijk bezig was, en ook nog elke twee weken naar Nederland reisde om zijn zoons te zien, kreeg hij, in Nederland, een hartinfarct. Anderhalf jaar nam hij gedwongen rust. "Het was een stressgeval. Het was puur stress en overwerkt zijn. Er was eigenlijk niks medisch aan de hand. Het was eigenlijk gewoon te veel." (Bron: radiointerview Een Leven Lang, NPS 6 januari 2000)
Eric en Will hielden altijd goed contact. In het voorjaar van 2004 regisseerde Eric zijn ex-vrouw in de vrouwelijke hoofdrol in Ayckbourne’s Slippers bij Wallis Theaterproducties. Will van Kralingen was enkele jaren daarvoor hertrouwd met Pim Wallis de Vries, producent van het stuk. In datzelfde jaar speelden Will en Eric voor het laatst samen in Naspel onder regie van Erik Vos bij het Nationale Toneel ter ere van het 200 jarig bestaan van de Koninklijke Schouwburg. De voorstelling Levenslang theater, waarin Eric samen met zijn zoon Beau te zien is, was een idee van Will van Kralingen. In het magazine van de Koninklijke Schouwburg zegt Eric daarover "We spelen voor Will, ze is erbij als we hier in première gaan". Net als Slippers wordt ook Levenslang Theater geproduceerd door Pim Wallis de Vries.
Zoon Beau: "Eric en Will scheidden toen ik 3 jaar was. Eric en zijn blauwe Saab 900 herinner ik mij ook. Daar leunde hij half tegenaan, als hij me kwam ophalen van school. Elke donderdagmiddag gingen we naar Kijkduin, poffertjes eten. Met slagroom en kersen. Reuzegezellig. Ik was was twaalf toen ik van mama hoorde dat ze met ene meneer Pim wel eens wat ging drinken en zo. Bij de eerste keer dat ik hem ontmoette, mocht ik hem direct. Een rustige, zachte, vriendelijke man. Ik was bij Eric thuis. We stonden in de woonkamer. Eric pakte mijn hand en Pims hand, sloot die bij elkaar, en zei: 'Heb het maar heel goed samen.' Eric: 'Zo moet het ook, als je uit elkaar gaat. Spring maar over jezelf heen'." (Bron: interview in Volkskrant Magazine met Beau en Eric Schneider, 18 mei 2013)
Eric Schneider woont de helft van het jaar in Frankrijk waar hij zich richt op zijn ‘hobby’s’ tekenen en schrijven. Zijn partner Stephanie Knage is grafisch ontwerper en tekent en schildert ook.
Hij overleed op 23 mei 2022 in Clamecy (Frankrijk) na een val.