Column Jacques Klöters 28 januari 2013
Column Jacques Klöters 28 januari 2013
Ik moest vanmorgen denken aan mijn bezoeken aan de Vossiusstraat. Daar woonde Annie M.G. Schmidt.
Eerst een trapje op naar de beletage. Van Duin stond er op de deur. Jacques! riep ik. Van beneden klonk een roep Ik ben hier! Annie was haast nooit boven, zat altijd in het souterrain met haar rug naar de tuin in een klein rieten stoeltje te paffen. Ze had slechte ogen, een dikke bril en zag toch alleen maar snippertjes van het leven.
Ik ging in de stoel naast haar zitten en keek welke boeken ze op het lage tafeltje had liggen. Het boek waar wij vorige week uit gelezen hadden natuurlijk, dan lag er het werk waar ze met haar vriendin Jeanne Roos uit las, meestal een dikke eigentijdse roman en vaak was er nog wat nieuws binnengekomen dat we nog moesten beoordelen of het gelezen moest worden of niet.
Hoe is het met je? Is het nog aan met die Lenette? Die moet je me nu toch echt eens een keer voorstellen, je gaat al een paar maanden met haar! Is je ex nog met die je weet wel? En je jongens, ze spelen toch wel veel buiten hè? O ja Jacques, ik heb vandaag niet zo’n zin in thee. Ik hou eigenlijk niet zo van thee. Nee ik ook niet. Ja maar wat is dat nou, daar zitten we al een paar maanden thee te drinken terwijl we het allebei niet blieven! Jij zegt ook niks. Nee jij dan wel? – Haal nou eens uit de keuken een lekker flesje witte wijn. Volgens mij heb ik nog Pouilly of Sancerre of zo, lekker droog. Ik maakte de fles open, pakte twee glazen uit de kast, hield ze tegen het licht en verdween opnieuw naar de keuken om ze schoon te maken.
Weet je dat ik nòg moe ben van zaterdag zei Annie. De leesclub was hier en we lazen een of ander modern Duits stuk en halverwege besloten we dat het niks was . Dus we dronken wat en we lachten wat en er kwam een discussie tussen George en Wil en daar bemoeide Adelheid zich nog al fel mee, nee een kabaal zeg, acht mensen door mekaar heen schreeuwen en toen zei ik wat en toen gingen ze met z’n allen tegen mij tekeer. Een ruzie enorm! In mijn eigen huis. Afgelopen! riep ik op een zeker moment. Nee vrouw, niks afgelopen riepen George en Adelheid en ze bleven maar doorgaan.
Het was wel vermoeiend, maar naderhand vond ik het toch erg leuk. Weet je Jacques als je zo oud bent als ik dan heb je allemaal oude vrienden waar je erg aan gehecht bent maar die maken niks meer mee, die zeuren alleen maar over hun kwalen. Ik denk dan wel eens, ik vind die jonge mensen van de leesclub veel leuker dan mijn oude vrienden. Daar gaat het nog eens ergens over. Maar ja dan schaam ik me wel over die gedachte.
Video
Karaoke versie van "zeur niet" van A.M.G. Schmidt vertolkt door Conny Stuart uit de musical 'heerlijk duurt het langst'. Bron: Youtube.
Terug naar Column Jacques Klöters