Wim Sonneveld: Repertoire - Musicals
Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld:
- Homepage Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld
- Biografie
- Repertoire
- Archief Wim Sonneveld
- Audio
- Video
- Volgens Wim Sonneveld
- Volgens anderen
- Colofon
Musicals
In 1960 wordt Wim Sonneveld gevraagd voor de rol van Henry Higgins in de musical My Fair Lady. De producenten waren Willy Hofman, Piet Meerburg en Lars Schmidt, en zij schrijven geschiedenis door een Nederlandse versie van de Broadwaymusical My Fair Lady uit te brengen. Voordat Wim Sonneveld opgaat als Henry Higgins heeft hij de musical negen keer gezien, in zes verschillende talen. Uiteindelijk wordt de voorstelling 702 maal gespeeld, in december 1962 voor de laatste keer.
Wim Sonneveld in een musical... de entertainer zelf en de recensenten moeten er erg aan wennen. Laatstgenoemden plaatsen hier en daar hun kanttekeningen bij Sonnevelds prestaties, omdat de cabaretier het in de voorstelling nogal eens wint van de musicalacteur. Leo Riedé noteert bijvoorbeeld in Het Vrije Volk: ‘Hij heeft zijn rol uit een soort bravoure veel schade gedaan door in allerlei scènes die dat niet verdroegen cabaret te spelen alsof hij in eigen huis was.’ Wim Sonneveld heeft vooral problemen met het grote aantal speelbeurten en het feit dat de voorstelling er in Nederland net zo uit moet zien als in alle andere Europese landen waar My Fair Lady speelt.
Wim Sonneveld: "Larsen (regisseur Sven Age Larsen, red.) was een hele nauwkeurige man. Hij wist altijd precies op welk treetje ik moest gaan staan en op welk moment ik mijn linkerarm moest optillen. Als ik met een voorstel kwam, riep hij al bij voorbaat: ‘No Mister Sonneveld, it has been proved’, want die man kon gewoon niet op het idee komen dat de Nederlandse Higgins een ander kon zijn dan de Deense, de Zweedse en de Engelse. In feite heb ik dan ook het meeste gehad aan Paul Steenbergen, die de tekstregie had, want ik was in geen twintig jaar in een toneelstuk opgetreden en ik moest weer afleren om op de zaal te spelen. (…) Larsen had zijn hielen nog niet gelicht, toen ik al aan het veranderen sloeg (...)" (uit: Wereldkroniek, 18 januari 1964)
Piet Meerburg: "Het was zowel een goede als een verkeerde zet van ons om Higgins door Wim te laten spelen. Wim was namelijk geen Higgins, Wim was Sonneveld. En dat heeft de regisseur Sven Age Larsen er niet uit kunnen krijgen. Wim en Sven Age hadden veel ruzie tijdens de repetities. En als Wim ruzie maakte, werd hij altijd een beetje spottend en vals-nichterig. Sven Age was ook een nicht, dus het ging af en toe hard tegen hard."
Margriet de Groot: "Wim was als collega hulpvaardig, maar ook iemand die erop uit was om zijn medespelers te vermaken. Hij kreeg vooral een soort balorigheid over zich omdat-ie de voorstelling zo vaak speelde. In de theescène moest Wim boos binnenstormen bij Georgette Rejewsky en mij. Het wilde dan wel eens voorkomen dat hij opkwam met een mokerhamer, die hij geleend had van de toneeljongens. Ook gooide hij bijvoorbeeld acht klontjes suiker in de thee, zodat zijn lepeltje rechtop in het kopje bleef staan. Georgette en ik hebben eindeloos zitten broeden hoe we Wim dit soort dingen betaald konden zetten. Maar er is ons nooit iets gelukt op dit gebied; Wim was ons altijd te snel af."
De wens van Wim Sonneveld om zelf een musical te produceren komt in 1969 uit als De Kleine Parade in première gaat. De door Sonneveld geregisseerde musical is gebaseerd op de boeken 'De Kleine Parade' en 'Intieme Revue', beide van Henriëtte van Eyk. De schrijfster van deze bestsellers, die het standverschil in de jaren dertig van de vorige eeuw tot onderwerp hebben, helpt zelf mee om de dialogen op papier te zetten. De liedteksten zijn van de hand van Friso Wiegersma en de muzikale ideeën van Sonneveld en Wiegersma worden verder uitgewerkt door Ruud Bos.
Corrie van Gorp: "Op m’n verjaardag deed ik auditie voor De Kleine Parade. Ik wilde ‘I am jazzbaby’ doen, en de muziek daarvan had ik op een cassettebandje staan. Maar in het Nieuwe de la Mar Theater bleken ze alleen een bandrecorder te hebben. Omdat ik toch al op was van de zenuwen zei ik: ‘Ik ga wel weg, want dit wordt niks.’ Maar ik moest blijven en ze regelden een cassetterecorder voor me. Terwijl ik mijn nummer aan het zingen was, legde ik omstandig uit dat het eigenlijk boven op een piano uitgevoerd moest worden. Ik hoor Ruud Bos er nog om giechelen. Toen ik daarna ook nog eens de tekst van mijn monoloog kwijt was, wist ik dat mijn kansen verkeken waren. Dat gevoel werd versterkt doordat Wim aan me vroeg: ‘Denk je dat je geluid kunt geven? Want als de microfoon uitvalt, moet je natuurlijk ook achter in de zaal te horen zijn.’ Na zijn woorden: ‘Je hoort nog van ons’, ben ik naar huis gegaan. Daar was ik nog geen kwartier of ik hoorde al dat ik was aangenomen. Mijn verjaardag kon dus niet meer stuk."
Elly Weller: "Wim had eigenlijk Paul Deen gevraagd voor de rol van Gravin Knal van Hoevelaken, hij wilde namelijk een flinke mannenstem voor die vrouw. Paul durfde het op het laatste moment toch niet aan en daarom werd ik gecontracteerd. Ik had lang niet met Wim gewerkt, maar hij deed alsof ik gisteren nog meegespeeld had en haalde me binnen als een ster. Na onze vele repetities kreeg ik een briefje van Wim, waarin hij schreef dat ik het hem maar niet moest kwalijk nemen, maar dat hij niet meer naar de voorstelling kon kijken. Hij zag telkens dezelfde dingen die niet helemaal goed gingen. Net als Cees Laseur al eens gedaan had, zei hij: ‘Als ik me er nou mee bemoei, dan kan het misschien nog 10% beter worden. Dat laat ik dan maar lopen."
bron: Wim Sonneveld. De parel van het cabaret, Hilde Scholten (Terra Lannoo 2006)
Foto's
Wim Sonneveld, Johan Kaart Jr. en Margriet de Groot in My Fair Lady, 1960. Foto: Lemaire en Wennink/MAI. Margriet de Groot en Wim Sonneveld in My Fair Lady, 1960. Foto: Inez van 't Hoff. Collectie TIN.
Overzicht musicals Wim Sonneveld
- 1 oktober 1960: My Fair Lady.
- 16 oktober 1969: De kleine parade