Wim Sonneveld: Biografie - Dat hopeloze hart
Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld:
- Homepage Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld
- Biografie
- Repertoire
- Archief Wim Sonneveld
- Audio
- Video
- Volgens Wim Sonneveld
- Volgens anderen
- Colofon
Dat hopeloze hart
Op 20 februari 1974 wordt Wim Sonneveld in zijn auto overvallen door een hartaanval.
Impressario Gislebert Thierens: "Wim was geïnteresseerd in financiën en verzekeringen. Hij vond dan ook weinig zo leuk als naar de broer van John de Crane (Sonnevelds impressario, red.) te gaan, die makelaar in assurantiën was in Rotterdam. Daar nam-ie al z'n polissen door en sloot hij dingen over. Op 20 februari was Wim onderweg naar Rotterdam, om z’n verzekeringen te regelen. Vlak voor Schiphol werd hij onwel, en een lifter die met hem meereed heeft er toen voor gezorgd dat hij in het ziekenhuis beland is."
Op last van de doktoren wordt het bezoek aan Wim Sonneveld ingeperkt. Slechts zijn meest intieme vrienden mogen hem bezoeken en van de familie worden alleen zus Catrien en nichtje Joantine aan het bed uitgenodigd.
Joantine Sonneveld: "Ons laatste afscheid was indrukwekkend omdat oom Wim mij en de familie bedankte voor alles wat we voor hem betekenden. Oom Wim was iemand die je door zijn charme en charisma kon inpakken. Dan zei hij tegen mijn tante: ‘Nel, ik kook voor je.’ Hij maakte er een klerezooi van, want alles wat-ie aan potten en pannen kon vinden werd gebruikt. Maar als het dan op afwassen aankwam, moest hij net even liggen. Hij had altijd een smoes paraat om iets niet te hoeven en dat pikte je van hem. Dat scheen hij als kind al te hebben; hij had de flair om onder het werken in de winkel uit te komen."
Op 8 maart 1974 overlijdt Wim Sonneveld aan de gevolgen van een tweede hartinfarct in het Amsterdamse VU-ziekenhuis.
Gislebert Thierens: "Wim leek goed te herstellen van zijn hartaanval en daarom durfde John de Crane het aan om zijn geplande vakantie in Vence door te laten gaan. Toen Wim onverwacht stierf, was John nog in Frankrijk. Dat leidde ertoe dat ik het ANP moest opbellen om te zeggen dat Wim was overleden. Daar wilden ze het nieuws aanvankelijk niet geloven. Een uur later ging ik naar de sigarenboer, annex girokantoor op de Haarlemmerdijk en toen had iedereen het al over de dood van Wim. Het was allemaal des te wranger omdat de Telegraaf die dag een groot interview met hem bracht, waarin hij vertelde dat het goed met hem ging".
Piet Meerburg: "Ik wist dat Wim ziek was. De dokter die My Fair Lady indertijd begeleidde, heeft me namelijk gewaarschuwd. Toen al. Die zei dat Wim echt naar een cardioloog moest, omdat zijn hart zo slecht was. Wim ging ook, maar geen cardioloog heeft iets ontdekt. Achteraf bezien is het onbegrijpelijk dat-ie het nog zo lang heeft volgehouden met dat hopeloze hart."
Op dinsdag 11 maart 1974 wordt Wim Sonneveld onder grote belangstelling begraven op de Rooms Katholieke Begraafplaats in Amsterdam. De tekst op de grafsteen - "Vita mutatur non tollitur", oftewel: het leven wordt veranderd, niet weggenomen - lijkt vooruit te wijzen naar de aanhoudende aandacht voor Wim Sonneveld en zijn werk.
Gislebert Thierens: "De begrafenis vond ’s ochtends plaats en als genodigden moesten we ons voor het VU-ziekenhuis verzamelen. Samen met Friso, Huub, familie en vrienden liepen we vervolgens naar de kapel van de Katholieke Begraafplaats. Daarna ging het helemaal mis, omdat buiten de kapel inmiddels een enorme menigte stond te wachten. Toen de kist naar buiten kwam, ging die menigte er meteen achteraan. De genodigden moesten daar een weg doorheen vinden en die kwamen op de begraafplaats dus ergens achteraan te staan."
Jo Sonneveld: "De organisatie van de begrafenis is behoorlijk buiten ons om geregeld. Ik geloof dat vooral Huub Janssen zich ermee bezig heeft gehouden. Toevallig kende ik een Hoofdcommissaris van Politie met goede relaties in Amsterdam. Ik vroeg of men op de hoogte was van de begrafenis van Wim, zodat de orde een beetje bewaard kon worden. Toen dat niet het geval bleek, heb ik informatie verschaft over het tijdstip en de plek. Maar dat de begraafplaats zo massaal bezocht zou worden, had niemand verwacht."
Elly Weller: "Op de begrafenis was ik niet, daarvoor was ik teveel geblokkeerd door emoties, maar ik heb wel afscheid van Wim kunnen nemen. Hij lag opgebaard in de kelder van het VU Ziekenhuis. Michel van der Plas was er op hetzelfde moment als ik. Wim zag er eigenlijk heel mooi uit, heel lief. Michel en ik hebben gewoon een tijdje naar hem staan kijken. Ik geloof dat Michel in zichzelf stond te bidden. De dag voor zijn overlijden heeft Wim me nog een briefje geschreven, waarin-ie bekende heel bang te zijn geweest. Hij vroeg Huub 's avonds om de brief te posten. Maar door Wims dood heeft Huub het me pas enkele weken later durven toesturen. Een paar jaar geleden was Mary Dresselhuys bij me op bezoek. We zaten in de keuken en ik liet haar het lied ‘Deze vrouw’ horen, gezongen door Wim. Het geluid van de cd was zo goed dat het leek of Wim bij ons aan tafel zat. We moesten er alle twee van huilen. Als ik Mary later weer aan de telefoon had, vroeg ik altijd even: ‘Als je komt, zullen we dan weer gaan huilen?’ ‘Ja’, zei ze dan."
bron: Wim Sonneveld. De parel van het cabaret, Hilde Scholten (Terra Lannoo 2006)