50 jaar Het Nationale Ballet - In memoriam Sjef Annink

Uit TheaterEncyclopedie
(Doorverwezen vanaf Afscheid Sjef Annink)
Ga naar: navigatie, zoeken

Dit is een pagina in de reeks: 50 jaar Het Nationale Ballet. Voor meer informatie, zie aldaar.

Afscheid Sjef Annink

Uitgesproken door Dolf Smith tijdens de afscheidsceremonie van Sjef Annink in de Koepelkerk in Amsterdam, 20 december 1999.

De mantel van Albrecht uit de balletklassieker Giselle - de lievelingsrol van Sjef - dekt hier vandaag de kist, alsof Sjef hem net heeft afgelegd. Ongewild schuilt daar mijns inziens een prachtige symboliek in: voor degenen die de wetten der gezondheid niet meer kennen, wordt het leven een last, als een loodzware mantel en voor hen is het een zegen om deze mantel af te mogen leggen. En die mantel heeft Sjef net afgelegd…

In de afgelopen dagen is er veel gesproken over het waarom: waarom heeft hij niks gezegd, waarom heeft hij geen medicatie genomen, waarom is het zo gegaan? En het antwoord is zo simpel: omdat Sjef het zo wilde; de rest doet er niet toe. In de afgelopen dagen heb ik verdriet gevoeld, zo sterk als ik zelden heb ervaren bij het verlies van een dierbare, afgezien van het verdriet bij de dood van mijn eigen ouders. Maar bij het afscheid van Sjef – afgelopen zaterdag – zag en voelde ik dat het goed was.

De gevoelens die Sjef in me opgeroepen heeft, zijn altijd intens geweest: wanneer we lol hadden, was het hilarisch en ging geen zee te hoog; wanneer we serieus waren, konden we verstrikt raken in loodzware gesprekken en als hij weer eens een irritante bui had, kon ik geïrriteerd en zelf boos om hem worden als op geen ander. En zo heftig als al die gevoelens heeft Sjef ook geleefd, vechter als hij was. Meestal straalde hij een ongekende levensvreugde uit, vooral wanneer het ballet betrof. Sjef hield van ballet, keek naar ballet, droomde van ballet en praatte over ballet; veel, heel veel!

Toen Sjef in 1992 bij Het Nationale Ballet kwam, was hij als een jonge hond: overenthousiast, onbesuisd en vol idealen. Zijn grootste ideaal was om een groot danser te worden en een belangrijke plaats in te mogen nemen in het gezelschap, dat hij zo hoog in zijn vaandel droeg. Het is hem gelukt; op alle mogelijke manieren, ook al vond hij het in het begin niet gemakkelijk om aansluiting te vinden. Om u de waarheid te zeggen, had ik in die beginperiode ook niet veel met hem op…

In oktober 1993 gingen we op tournee naar de Nederlandse Antillen met een weinig homogene groep dansers en een minimale crew. En daar gebeurde het: Sjef - nog altijd niet volledig geaccepteerd door de groep – en ik – een niet-danser, maar ook geen techniek en bovendien dertien jaar ouder – vonden zielsverwanten in elkaar op zomaar een avond op Sint Eustatius. Hoe dierbaar die herinneringen ook zijn, kan ik nu pas beseffen. Hoe close onze vriendschap werd, bleek uit de roddels die rondgingen, als zou er iets moois zijn opgebloeid tussen ons. Toen irriteerde het me, later besefte ik dat het wel degelijk mooi was, maar niet wat men dacht…. Samen met Sandra Verbaas en Kerrie Szuch, waarvan de laatste vandaag alleen in gedachten bij ons is, vormden we een hecht groepje. Eenmaal terug in Amsterdam viel het weer net zo snel uit elkaar als het tot stand was gekomen. Maar de goede banden tussen Sjef en mij bleven, groeiden zelfs en het oude groepje werd ingeruild voor een nieuw, nog hechter, nog gekker. Des te moeilijker vond ik het toen ik het idee kreeg, dat Sjef me begon af te houden. Hij leek te veranderen, hetgeen ik weet aan het feit dat hij een relatie met Gerben (van Reenen) had gekregen en mij niet langer nodig had.

Gerben, jij bent misschien wel het mooiste cadeau dat het leven Sjef gegeven heeft: mooier dan welke rol in welk ballet dan ook, mooier dan de mooiste recensie, waardevoller dan de belangrijkste prijs. De klank van je naam al deed hem glimmen van trots en ik kan je niet zeggen, hoe dankbaar ik ben voor alles dat je voor hem hebt weten te betekenen en hoeveel respect ik heb voor de manier waarop je je door deze bizarre tijden heenslaat. Maar toen vond ik het zuur…

We bleven elkaar zien op het werk, maar de spirit leek uit onze vriendschap te zijn. Tot afgelopen dinsdag, de dag des onheils… Zelden was ik zo geschokt als bij het nieuws dat Sjef was opgenomen in het ziekenhuis en bij het horen van de reden ervan. De feiten deden me wensen dat het snel voorbij mocht zijn, ondanks mijn verlangen om hem nog een keer vast te mogen houden, aan te mogen raken. Gerben gaf aan dat we welkom waren, dus ging ik met Jacqueline (de Veer) en Annette (Haverkamp) naar het ziekenhuis. Maar tevergeefs, te laat… Sjef had besloten dat het genoeg was geweest en piepte er tussenuit - eigenzinnig als altijd - ons achterlatend in intens verdriet. Maar ondanks mijn verdriet, ben ik blij voor Sjef en dankbaar voor alle liefde en vreugde die hij aan ons als vrienden heeft gegeven. Dankbaar mogen we zijn als gezelschap voor alle energie die hij heeft gestoken in alles wat hij voor Het Nationale Ballet deed; als danser, als lid van de Ondernemingsraad, als medeorganisator van de jaarlijkse eindfeesten, maar uiteindelijk toch vooral gewoon als mens. Jammer genoeg hebben we het ons vaak niet gerealiseerd en even zo vaak werd het hem niet in dank afgenomen…. Hopelijk hebben we onze les geleerd.

Binnenkort is het Kerstmis, een feest dat al eeuwenlang wordt beschouwd als een feest van vrede en licht. Lieve Sjef, waar je ook bent, ik hoop dat je voortaan niets anders zult ervaren dan dat, want je hebt het verdiend! Ik ben er trots op dat je mijn vriend was en ik blijf van je houden

Door: Dolf Smith


Terug naar 50 jaar Het Nationale Ballet